Do takiej konstatacji musi doprowadzić obecność na koncercie, który w Parku zgromadził młodzież hardcore'ową i metalcore'ową, złaknioną jeszcze więcej łomotu, niż można było przyjąć w ostatnich tygodniach na koncertach innych zespołów, występujących w innych klubach.

Jeśli ktoś odpuścił sobie Lostbone, "bo to tylko rozgrzewacz", może sobie pluć w brodę. Zawodowo i z pasją grany hard core mógłby porywać tłumy. Niestety te zjawiły się dopiero na występ Frontside (fot. Kinga Baran). Tym bardziej muzykom z Warszawy należą się brawa, bo dali z siebie maksimum zaangażowania, mimo niewdzięcznej roli suportu, grającego bez kompletu publiczności.

W pewnym momencie do Lostbone dołączył Bayer, poniekąd żeby zasygnalizować gotowość do spotkania z publicznością swojej The Supergroup, ale bardziej na zaproszenie Bartona, gardlarza Lostbone. Zaproszenie szczególne, bo wokalista The Supergroup tego wieczora obchodził 29 urodziny. Nieliczni jeszcze fani odśpiewali mu "Sto lat" z takim powerem, jakby ich był cały stadion, a nie garstka.

Sytuacja powtórzyła się też podczas gigu pełnego składu The Supergroup. Inną analogię mogli wychwycić ci, którzy załapali się na końcówkę setu Lostbone i bawili do końca występu Supergroup. Obie kapele kończyły granie numerem dedykowanym Olassowi..

Z różnic należy odnotować zdecydowanie więcej elementów stricte metalowych w muzyce The Supergroup, oraz obecność rodziców Bayera w roli gości honorowych podczas jego występu:) Muzycy grający równocześnie lub niegdyś w takich formacjach, jak Hedfirst, Carnal, Insane, czy Orbita Wiru z pewnością świetnie wiedzą do czego służą ich instrumenty i wykonawczo nie schodzą poniżej pewnego poziomu. Nawet jeśli lider kapeli ma urodziny i gardło zwilża nie tylko wodą.

Zapełniający się publicznością Park, po ostatnim toaście The Supergroup był gotowy na spotkanie z Frontside. Po krótkiej przerwie technicznej w naturalnie zadymionym klubie rozbrzmiało charakterystyczne intro zwiastujące wojnę. Dźwiękową batalię na niskie częstotliwości i szaleńcze tempa, z której wszyscy, którzy lubią konkretny łomot, musieli wyjść zwycięsko.

Auman do dwóch znaków firmowych Frontside, ciężaru brzmienia i szybkości kompozycji, co raz częściej dodaje jeszcze melodyjność wokali. Materiał z ostatnich płyt wymaga od niego dużej elastyczności w posługiwaniu się gardłem, jakkolwiek dziwnie i wieloznacznie to zabrzmi. Wszyscy, którzy na przełomie jesieni i zimy spotkali się z Frontside na koncertach, wiedzą, że znakomicie sobie z tym radzi. Faktem jest, że ma też duże wsparcie w postaci Demona i Darona, którzy często korzystają z mikrofonów i to wcale nie tylko po to, żeby to fajnie wyglądało.

Zresztą gitarzyści Frontside bezbłędnie wypełniają każdy stały fragment koncertu, z radością i sporym poświęceniem. Jak już się podrą do mikrofonów, to robią opętańcze show sytuując się nieopodal Aumana i naparzając krótkowłosymi dyńkami idealnie w rytm wygrywanych przez siebie riffów. Bardzo szybkich i ciężkich.

Podobnie bezkompromisowo do swoich obowiązków podchodzi Toma, który na bębnach gra całym sobą. I jeszcze radośnie uprawia headbanging lutując konkretne galopady na dwa taktowniki, czy prezentując wzorowe blasty.

Drugi długowłosy członek Frontside, Nowak, też robi co do niego należy. Jego gra na basie idealnie komponuje się z pozostałymi instrumentami. Czyli dokładnie tak, jak powinno być.